Hoe weet je of nuchterheid voor jou de moeite waard is?
Tussen mijn eerste IkPas-maand en mijn officiële stopdatum zaten drie jaar. Ik stuiterde daarin tussen periodes van onthouding, gematigd drinken en toevallige dronkenschap.
Het laatste jaar voordat ik eindelijk voorgoed stopte was niet het ‘slechtste’ jaar, in termen van drinkdrama of hoeveelheid alcohol. Verwarrend genoeg had ik mijn drinkgedrag bijna onder controle. Maar dat maakte het alleen maar frustrerender.
In die tijd was ik zo wanhopig om mijn leven te verbeteren dat ik met een consequente inspanning mijn consumptie vaker onder controle kon houden. Ik was ook begonnen met het uitproberen van niet-drink-hobby’s zoals yoga, dansen en toneelspelen.
En het leek beter te gaan. Maar iedereen die in mijn hoofd kon kijken zou hebben geweten dat dit niet het geval was. Mijn gedachten draaiden om alcohol, ik was continu bezig matiger te drinken dan ik anders zou willen en ik vertrouwde mezelf niet om goede beslissingen te nemen. Hoewel ik mijn drankgebruik beter onder controle had, domineerde alcohol nog steeds mijn leven.
Het kostte me veel om weinig te drinken.
Ik kon me niet houden aan de regels die ik met mezelf maakte over drinken. En ik wist nooit wanneer de toevallige dronkenschap zou toeslaan. Een onweerstaanbare drang om te blijven drinken als ik was begonnen. Waarmee alle ernst en urgentie van mijn eerdere beslissing om nuchter te blijven in een oogwenk verdwenen zou zijn.
En de volgende dag werd ik ziek wakker, vol verbijstering en schaamte. Wat is er mis met mij? Waarom blijf ik dit doen? Het was vermoeiend. Op een geleidelijke, geestverslindende manier.
En dus had ik er eindelijk genoeg van.
Ik kon het niet meer verdragen om op deze manier te leven, met alcohol die alles overheerst. Ik kon niet nog een domme ruzie met mijn vriendje aan. Niet nog een keer mezelf in de steek laten. Gematigd drinken was moeilijk en stressvol, en het werkte niet. Ik was er klaar mee.
De vrienden die ik sindsdien heb leren kennen en nuchter zijn noemen dit moment de korte kans. Het moment dat je zo verslagen bent dat je bereid bent om iets nieuws te proberen. Als je geen ideeën meer hebt en graag suggesties aanneemt. Als je het vertrouwen hebt verloren in je vermogen om het probleem zelf op te lossen.
Voor drinkers zijn er maar weinig van deze korte kansen.
Alcohol verandert de manier waarop je hersenen werken. Alcohol leert om om zichzelf te vragen in je hoofd, met je eigen stem. En als je nee zegt, leert het je te overtuigen. En als je je nog steeds verzet, leert het die weerstand te overwinnen.
Het voelt als een intern debat dat je verliest. Het voelt alsof je liever wel wilt drinken dan dat je niet wilt drinken. Het voelt alsof je van gedachten verandert.
Je kunt dit interne debat jarenlang blijven verliezen. Dat heb ik gedaan. Ik twijfel er niet aan dat ik het debat nog voor tientallen jaren langer had kunnen verliezen.
Alcohol kan je leven en besluitvorming voor altijd domineren.
Ik weet hoe klein deze korte kansen zijn, omdat ik zie hoe gemakkelijk ik de mijne had kunnen missen. Tegen de maandag na mijn laatste dronkenschap was mijn kater weg. Mijn vriend en ik hadden het goedgemaakt. En toch stopte ik.
Op mijn meer spirituele dagen geloof ik dat ik werd geleid door een andere kracht om die korte kans te grijpen. Niet een interventionistische god, maar het deel van mij dat wil leven en gezond en sterk wil worden. Het deel van mij dat het debat met alcohol steeds weer aanging.
Het was pijn, frustratie en ongeluk dat me uiteindelijk leidde naar een leven zonder alcohol, maar het is hoop, liefde en vriendelijkheid die me doet blijven. De eerste maanden zonder alcohol was een heel speciale tijd voor mij. Het was moeilijk en triest, met veel eindes van vriendschappen en relaties, maar het was ook mooi en vol compassie. Voor het eerst in lange tijd had ik een gevoel van ononderbroken autonomie, emotionele veiligheid en een groeiend gevoel van eigenwaarde.
Onder de liefdevolle begeleiding van vrouwen die eerder waren gestopt met drinken begon ik mezelf en wat ik wilde serieuzer te nemen. Ik begon de negatieve invloed te zien die alcohol in mijn hele leven had.
En ik begon de stappen te nemen om het te corrigeren.
Ik deed het werk om nuchter te worden, hoewel iedereen om me heen vertelde dat ik dat niet hoefde te doen. Mensen waar ik problematisch mee dronk, mensen waar ik nooit mee had gedronken en mensen die me ooit met mate hadden zien drinken, allemaal zeiden ze dat ik niet zo’n drastische actie hoefde te ondernemen.
Bijna niemand, buiten de mensen in mijn herstelcirkel, moedigde me aan of leek mijn verlangen te begrijpen om nuchter te leren leven.
Het was alleen ik.
En voor het eerst in mijn leven luisterde ik meer naar mezelf dan naar alle anderen.